Tinka en Hermijntje hebben hun boot geplaatst voor de Olympische Spelen en hebben goud behaald op het WK in Belgrado! Prestaties waar wij als vereniging super trots op zijn! Afgelopen maandag zijn wij met een grote groep naar Schiphol afgereisd om onze toppers hartelijk te ontvangen. 

Lees hier de nabeschouwing geschreven door Tinka Offereins: 

"Ons tweede WK in de vierzonder. Na een derde plek op het EK en een vierde plek op de WorldCup in Luzern afgelopen seizoen, wisten we dat de concurrentie flink was toegenomen vergeleken met vorig jaar, toen we zilver wonnen. Dit WK gaat het natuurlijk ook om Olympische startbewijzen binnenhalen, dus ieder land ligt vol vuur aan de start. De laatste weken training merkten we dat we iedere training wat beter en stabieler werden, ondanks dat we af en toe ook een dipje hebben gehad. In de Heats was het meteen raak en mochten we onder andere tegen WordCup winnaar USA en de Denen, waar we op de EK slechts twee tienden voor bleven. We hebben een heel duidelijk race plan wat we met zijn allen en de coaches doorspreken. Hermijntje heeft het commando en praat ons tijdens de race door dit raceplan heen. Belangrijkste punt is je eigen taak uitvoeren, in je focus blijven en stoïcijns het plan uitvoeren, wat er ook gebeurt. Dit was tijdens de heat extra belangrijk, omdat er harde zijwind was, waardoor het water moeilijk was. Onze start is altijd al een sterk punt en na de doorstart bleek dat we al een halve boot op de USA hadden gepakt, en tot onze verbazing werd dit alleen maar meer, we wonnen de heat! We waren erg tevreden met dit toch wat verrassende resultaat. De halve finale is tijdens het kwalificatie WK de allerspannendste race, want hier heb je nog steeds iets te verliezen; in de vierzonder zijn tijdens het WK zeven startbewijzen voor de Spelen te halen. Als je de A-finale haalt, zit je dus goed. We waren geloot tegen de winnaars van de andere heat: Roemenië. Zij eindigden tijdens het EK en de WorldCup voor ons, dus we waren erg zenuwachtig. De weersomstandigheden waren tijdens de halve finale nog steeds moeilijk: de zijwind stond nu vanaf de andere kant op de baan. We startten vrij snel, maar zijn van de Roemenen gewend dat ze ons er in de laatste 500 meter uit sprinten. Daarom probeerden we zoveel mogelijk van ze weg te lopen. Ondanks dat ze inderdaad een sterke eindsprint hadden, wisten we de Roemenen voor het eerst dit seizoen voor te blijven. Én: kwalificatie binnen! Zo gingen we, na twee gewonnen races, ineens als één van de favorieten de finale in. Zelf ervoeren we het niet zo; de eerdere resultaten bepalen niet de uitkomst van de finale. Je moet opnieuw een goede race maken en geen fouten maken en het kan natuurlijk ook dat de tegenstanders sterker worden. Daarnaast was het water in de finale wat makkelijker, wat wel eens in het voordeel van een van de andere landen had kunnen zijn. We lagen tussen Engeland (Wereld kampioen 2022) en Roemenië (Europees kampioen 2023). Onze start was voor ons doen niet heel sterk en de Engelsen liepen direct een stukje van ons weg. We waren erg gefocusd op ons eigen roeien, dus kregen hier niet eens zo heel veel van mee. Wel merkten we dat we overlap hielden, het lukte de Britten niet om weg te komen en in de derde 500 merkten we dat we inliepen. We gebruikten het momentum om het verschil te maken en lagen ineens voor! De Roemenen waren ook meegeschoven, en we voelden dat het verschil met hen kleiner was dan in de halve finale. We probeerden zo veel mogelijk weg te lopen, omdat we wisten dat ze weer zouden eindsprinten. Die eindsprint kwam, maar bij ons ook. Als één machine gingen we de laatste 250 in en het lukte ons om samen simpel te blijven roeien. Toen we over de finish kwamen en wisten dat we voor Engeland en Roemenië geeindigd waren, keken we om ons heen of er niet toevallig een andere ploeg buiten ons beeld sneller was geweest: maar nee! Wíj zijn wereldkampioen!!

Wat een ontlading gaf dit moment, iets wat je al lange tijd stiekem in je hoofd hebt als droom is ineens werkelijkheid geworden. Want het was zeker geen gemakkelijk jaar, met Marloes die haar nek brak en we weer opnieuw als ploeg ons roeien moesten uitvinden. En dan sta je daar toch mooi tussen 2 andere landen op het podium en wordt het Wilhelmus voor je gespeeld met al je familie en bekenden op de tribune. En hoe voelt het nu? Eigenlijk heel normaal! Maar wel nog steeds als een soort geweldige droom en herinnering die we met elkaar hebben gemaakt. Op naar Parijs!"