Wat de concurrentie zou doen, wist ik van tevoren natuurlijk niet precies, maar na in de training al een PR getrapt te hebben, wist ik wel dat er een mooie tijd in zou moeten zitten. Toen ik na het startje zag dat er wel wat meiden sneller weg startten, liet ik me toch een beetje opjagen en wilde ik zo snel mogelijk die koppositie pakken. Met succes, want na 500 meter lag ik dan toch op plek 1. Zo’n 700/800 meter in de race begonnen de beentjes al aardig vermoeid te raken, maar voordat ik tijd had om aan mezelf te twijfelen, hoorde ik gelukkig een commentator zeggen: “Ja, dit is wel het punt waar het voor veel mensen echt even pijn gaat doen.” Toen wist ik dat dit was hoe het hoorde te voelen.

In die zware derde 500 meter bleek toch dat het licht afbouwende raceplan vandaag iets te veel gevraagd was. De splits, en daarmee ook mijn gemiddelde split, liepen heel langzaam op. 1.44,7, 1.44,8… Shit, zou ik die grens van de 7 minuten (split 1.45,0) dan toch niet gaan halen? Ach, in die eindsprint gooi ik het tempo nog wat omhoog en trek ik hem eronder. Met een gemiddelde van 1.44,9 op de klok zette ik 250 meter voor de finish mijn eindsprint in. Even leek dit te werken en zag ik weer een 1.43 op m’n schermpje verschijnen, maar lang hield ik dit niet vol. Het werd dus duimen dat de teller niet vlak voor het einde naar 1.45,0 zou springen. Met splits van 1.46/47 in de laatste halen bereikte ik de finish en stopte de klok op 6.59,5!! M’n eerste sub7 was een feit en ik bleek ook nog eens de snelste dame te zijn en dus mocht ik dat felbegeerde CEK-blik ophalen. :)