“Wat zijn dit voor onchristelijke tijden”, aldus mijn combi partner van Njord voor de ZRB. Het was inderdaad even slikken toen ik mijn wekker om 4:30 zette. Wij dachten namelijk prima wel even die ochtend uit Leiden naar Tilburg te kunnen rijden, en toen kwam het schema. 8:10 voorwedstrijd, pohhh dat is vroeg, zijn we wel lekker vroeg klaar, toch? Finale 15:45… “Als wij een B-Finale varen, dan gaan wij gewoon naar huis”, was het eerste wat wij tegen elkaar zeiden nadat wij onze boot uitstapte na de timetrial. Na de periode van NK-klein voorbereidingen, FISU selectie en vervolgens het bittere nieuws dat FISU weer niet doorging merkte je dat wij mentaal moe waren. B-finale ZRB was het op dat moment gewoon niet waard en we wilden dan gewoon liever naar huis. Maar helaas, tijd snelste, A-finale, 7 uur wachten.

Gelukkig was het die dag heerlijk weer en was er de mogelijkheid om buiten te zitten. Tot ons groot genoegen stuitte wij op een Okeanos bestuur die alle zitzakken al vroeg in de ochtend hadden geclaimd. Neerploffen en de rest van de dag niet weg bij de zitzakken. Soms een beetje beentjes strekken, neerploffen. Koffie halen, neerploffen. Plassen, neerploffen. Water vullen, neerploffen. Een lekker overzichtelijk dag routine. Na dit 7 uur te hebben gedaan mochten wij eindelijk onze boot weer pakken en het water opgaan voor de A-Finale.

Tijdens het oproeien kwamen voor het eerst die dag de zenuwen opzetten. Er was namelijk een aannemelijke kans om te winnen, een gedachte die ik eigenlijk had los gelaten. In de jaren dat ik roei heb ik nooit kunnen genieten van een overwinning en uiteindelijk ga je er gewoon niet meer vanuit. Eenmaal bij de start ging alles snel. Wij startte weg en wisten ons al snel voor de rest van het veld te drukken, dit was wel chill. Rond de 1000m wist Vidar ons nog wel even nerveus te maken want die kwamen goed op ons inlopen. Alleen was het gat al zodanig groot dat ze die niet meer konden dichten. Het enige wat wij moesten was geen fouten maken. Focus, benen en lange klappen gaat ons als eerste over die finishlijn brengen.

De ZRB is de eerste wedstrijd waar ik na een race mocht aanleggen bij het erevlot. De ontvangst van je vereniging en het inzetten van het lied is naar mijn mening mooier dan het blik zelf. Dit jaar ben ik niet op Safari geweest, maar ik veranderde wel zelf in een paradijs vogel. Ook al was ik later dan de gemiddelde roeister, traditie getrouw ging ik nu eindelijk ook roze. En omdat ik wat jaartjes had opgespaard ging ik goed roze. Een paar was beurtjes verder is de kleur er uit gewassen, maar de winst van de ZRB blijft.