Afgelopen zondag was het weer zover: een groot legioen Okeanieden vertrok richting het Amsterdam-Rijnkanaal voor de 141e Varsity.
Na een ochtend waar bijna alles wat mis kon gaan ook mis ging, wisten ook wij het varsity terrein te bereiken. Met lichtelijk knikkende knieën en klamme handen begonnen wij onze boot op te riggeren. Want ja, hoe vaak krijg je de kans – of moet je zeggen uitdaging – om het op te nemen tegen meerdere olympiërs? Alsof dat nog niet genoeg was, lag er nog een extra tegenstander op de loer: de wind. 
Tijdens het warmroeien kregen we al snel een voorproefje van wat ons te wachten stond, de golven sloegen ongenadig over de boeg. Elke haal bracht niet alleen voortstuwing, maar ook liters water aan boord. 
Na een paar doordrenkte blikken over en weer besloten we; veilig de start bereiken is op dit moment belangrijker dan de Titanic van het Amsterdam Rijnkanaal te worden. 
Geen gekke risico’s. Gewoon slim varen. De Varsity win je niet bij het oproeien – maar je kunt 'm er wél verliezen.
Met hernieuwde energie door de aanmoedigingen van alle Okeanos supporters, kwamen we aan bij de start. Toen pas kwamen we erachter dat de voorwedstrijd een time-trial werd. Gelukkig hadden we een duidelijk plan en konden we snel schakelen, en ondanks de helse omstandigheden wisten wij onze voorwedstrijd te winnen. Half onderkoeld legden we snel onze boot op de kant en vertrokken naar de familie Grimbergen: twee oud-Okeanieden die altijd zo vriendelijk hun huis voor ons openstellen, zodat we even tot rust kunnen komen en onze doorweekte kleding in de droger kunnen stoppen.
Al snel was het tijd om onze weg terug te vinden naar het terrein voor de finale van de dames vier. Met de voorwedstrijd nog vers in ons geheugen besloten wij dit keer verstandig te zijn en onze warming-up veilig op een ergo te doen.
Terwijl de oude vier het te spannend vond om voor onze finale te blijven was de echte kern van Okeanos nog in Houten aanwezig om ons naar die finish te schreeuwen.
Wat volgde was een A-finale om nooit te vergeten. Vanaf het eerste moment roeiden we met pit en controle. Geen paniek, geen overhaaste keuzes – alleen vertrouwen in elkaar en in ons ritme. Het resultaat mocht er wezen; we eindigde als 5e en binnen 10 seconden achter de beste roeiers van de wereld. Het werd een finale waar we niet kwamen om te kijken, maar om mee te strijden.

Nog een speciale dank aan de coaches van MGD en aan Susannah, die ons in korte tijd hebben klaargestoomd voor deze race en ons de juiste skills hebben meegegeven om het helse water van Houten te trotseren!