Aan de start van een lange afstand kom ik telkens weer een limiet van mijn brein tegen. Hoe langer de afstand, hoe minder ik me kan voorstellen hoe lang het gaat duren en hoe meer ik vertrouwen er in krijg dat ik het vol ga houden.
 Deze limiet zorgt wel voor mooie races en impulsieve acties. Zo lag ik aan de start van de skiffhead, een race van blijkbaar 7.5km, met jankend veel zin in kei hard racen en met geen enkel idee over hoe lang het zou duren, er was dus geen ruimte voor twijfel.
 Ik besloot om vanaf haal één geen twijfels te geven aan mijn tegenstanders over wie er ging winnen. Zo kwam ik met tempo 40 uit de start, vrij snel in de buurt van de roeier die voor mij startte en kon ik hem al bij de tweede bocht de buiten bocht aannaaien. In de binnen bocht zitten terwijl je tegenstander in de buiten zit voelt pas echt als free speed en zorgde voor een additionele verhoging in de perceptie dat de race eigenlijk heel kort gaat duren.
 
 Na het inhalen van de rest van mijn tegenstanders was de adrenaline wel op en besefte ik dat ik weer onder de invloed was geweest van de limieten van mijn brein over tijd perceptie. Het zuur schoot er ineens in, vooral in mijn linker arm waarmee ik de grote bocht had geramd.  Het roeien werd slecht en ik maakte elke meter mee, wat je niet wil als je verzuurt bent. Mijn geplande eindsprint tussen de berlage brug en de hoop was niet aanwezig, maar gelukkig had ik toen al gewonnen.

Tips voor volgend jaar: langer de misconceptie van tijd en afstand volhouden.