Als enige competitieroeiers van Okeanos zijn wij (De Twee Dikke Drijvers - Lucian Guchelaar en Jake Dahele) dit jaar de uitdaging aangegaan om de Najaarsbokaal te starten. Mogelijk de zwaarste dubbeltwee die ooit een bokaal zou starten, met een gewicht van meer dan 100kg gemiddeld, en uiteraard imposant om te aanschouwen voor de buitenwereld. Een idee die vorig jaar langzaam opkwam en uiteindelijk werkelijkheid werd. Roeien is namelijk vet, ook als comporoeier!

Waar wij onze eerste wedstrijd, de Thêta Herfstregatta, nog aan ons voorbij moesten laten
gaan in verband met een bijzonder leuk introweekend in het pittoreske Mariahout, begon
voor ons de bokaal pas echt bij de KMR. De Knorrestein Memorial Regatta, een 4,4km met
keerboei, oftewel een wedstrijd om jezelf direct keihard tegen te komen. De spanning lag bij
deze wedstrijd niet eens zozeer bij het starten van je eerste wedstrijd op vreemd water, maar
eerder om de boot op tijd compleet te krijgen. Waar ik al ruim van tevoren in Enschede
aanwezig was, gold dit niet voor Jake. De accu van de bak liet namelijk te wensen over,
waardoor de planning ineens extreem krap werd. Uiteindelijk kwam het allemaal goed en
mochten wij in een time trial, onszelf zogezegd keihard tegenkomen. Met het noteren van
een vierde eindtijd (van de acht), begon de bokaal voor ons wel fantastisch! Onze ambities
waren tenslotte voorzichtig: niet laatste worden was het doel. Iets wat tot op heden nog niet
eerder was gelukt.
De eerste wedstrijd smaakte naar meer en wij gingen daardoor vol goede moed richting de
Army Regatta in Breda. Het is natuurlijk fantastisch om eens op de Koninklijke Militaire
Academie rond te mogen lopen, maar wie verzint het om 7km op te roeien, waarna je
vervolgens nog eens doodleuk een 4,5km mag starten, met wind uit een richting die we op
de Bosbaan niet eerder waren tegenkomen. Al klagend zaten wij onze tijd in de boot uit. Bij
een training roeien wij gemiddeld 8km, dus begon de vermoeidheid al lichtelijk op te komen
voordat we überhaupt een meter van de wedstrijd hadden geroeid. Kortom, een fantastische
voorbereiding. Een boot sturen tijdens een wedstrijd was daarnaast iets nieuws, waar wij
alleen bij de KMR een klein beetje aan mochten wennen. We deden ons best en kwamen
kapot gestreden als zevende (van de negen) over de finish. De klaagzang die voorafgaande
van de wedstrijd al aanwezig was, steeg na de wedstrijd tot ongekende hoogte. Een halfuur
klagen dat we last van onze reet, rug en armen hadden, omdat we tenslotte al bijna twee uur
in de boot zaten, was achteraf iets waar we om konden lachen. De Army Regatta bleek iets
unieks te zijn, waar we onszelf konden uitdagen om tot het uiterste te gaan. Maar er was
werk aan de winkel, we moesten ook laten zien dat wij de snelste Okeanos boot waren in de
bokaal. Dat we daarbij de enige boot waren, moest niet uitmaken. Om meer
wedstrijdervaring op te doen, voegden wij de Asopos Najaars toe aan onze agenda. Kort
samengevat, een veld (bijna) geheel bestaande uit oude wedstrijdroeiers, waar wij enkel en
alleen onze eigen wedstrijd roeiden. We behaalden al onze doelen en de trainingsuren
begonnen zich uit te betalen, dus vol vertrouwen naar de laatste wedstrijd van de bokaal.
De ANS (Argo Najaars Slotwedstrijden), een wedstrijd waar alles wat met competitie roeien te maken heeft gezamenlijk bij elkaar komt. Op het eerste oogpunt lekker geregeld, maar niets bleek minder waar. Eigenlijk gewoon een kutwedstrijd, waar er niet de mogelijkheid was om fatsoenlijk op te roeien. Om
als gevolg daarvan koud aan een 1km keerboei te starten, is vragen om problemen. Maar
goed, we moesten het er maar mee doen. Nog even wachten totdat een binnenvaartschip
was aangelegd in de haven van Wageningen en we konden van start. Bij de start was het
even inkomen, toen direct keren en weer door. De start ging niet al te soepel. Daarna
kwamen we meer in ons ritme en konden we de boot lekker verplaatsen, maar het noodlot
sloeg alsnog toe. Waar Isa haar uiterste best deed om vanaf de kant ons aanwijzingen toe te
schreeuwen met: “Bijsturen, bijsturen, … jongens bijsturen!”. Verbaasde dit Jake, want
waarom zou Isa: “Buikspieren, buikspieren, … jongens buikspieren” schreeuwen bij de
laatste meters van de wedstrijd. We moesten snel genoeg de consequenties onder ogen
zien, waar wij volle bak de boeien in voeren en daarmee vlak voor de finishlijn vol moesten houden om erger te voorkomen. Ons debuut op Knorsity was daarmee een feit. De 1km was
dus niet gegaan zoals we in ons hoofd hadden, maar goed, we hadden nog één kans om ons
te herpakken en daarmee de bokaal positief af te sluiten. Het oproeien was wederom kut,
maar we lieten ons deze keer niet kennen. We hadden de focus te pakken en zouden ons
volledig door het zuur heen trappen, nog een keer laten zien waarom wij de afgelopen
maanden zo vaak in de boot zaten, maar geen selectie wilden lopen. Nog een keer samen
komen en laten zien dat de massa die wij in de boot hadden zitten, om konden zetten naar
een bootversnelling waarmee we mee konden doen in het veld. Met een duidelijk plan begonnen
wij dus aan onze 500m sprint. We haalden alles eruit en klokten uiteindelijk de zevende tijd
(van de twaalf). We mochten tevreden zijn met deze laatste wedstrijd, in niet de makkelijkste
omstandigheden. De bokaal was daarmee op positieve wijze afgesloten!

Al met al is de Najaarsbokaal iets bijzonders, waarbij je wedstrijden start die niet voor de
hand liggen. Door de afwisseling in afstanden en omstandigheden blijft het een uitdaging om
steeds weer naar een nieuwe wedstrijd toe te leven. Door de support van Coco Isa, maar
ook Carmen, de CC en zelfs onze ouders bleef het voor ons leuk elke wedstrijd weer te
starten. Om uiteindelijk als eerste Okeanos boot de bokaal te eindigen, is iets waar wij meer
dan trots op zijn! Wij zouden de Najaarsbokaal aan iedereen aanraden om eens te starten,
op een unieke manier zal je blik ten opzichte van je roei ervaringen volledig veranderen!

Lucian Guchelaar (De Twee Dikke Drijvers)

PS Neem startkabels mee wanneer je met de bak weggaat! :)