Na het lange baan seizoen te hebben geopend met een prima Tromp Boat Race, werd al snel gekeken naar de volgende wedstrijd, de Novembervieren. Een wedstrijd met een obsessie over vieren, alleen maar vierpersoonsboten (+stuur), zo dicht mogelijk op 4 November (maar wel in het weekend), over, als het aan onze stuur ligt, iets minder dan 4 kilometer. 

Voor ons als skiffgroep geen belangrijke wedstrijd, maar met een goed gevulde verenigingsboot zeker leuk om te doen. Er was enige discussie over welke boot we mochten gebruiken (zwaar of middengewicht) met 3 (ex-)lichte pikken en Oeds (waarover het gerucht gaat dat ie misschien wel licht gaat roeien) en we moesten bepalen hoeveel we in de opstelling wilden trainen. Uiteindelijk hebben we besloten om twee keer te trainen en kwam ik (Erik) op mijn vertrouwde boegpositie te zitten, met Brent weer eens voor me, Oeds op 3 en Cornelus met enige tegenzin op slag. Verder was het aan onze coach en tevens stuur Fenna om strakke lijnen over de Amstel te sturen.

Op de wedstrijddag zelf nog even uitgebreid de boot die we overnamen drogen, scheelt toch weer gewicht en we waren er wel klaar voor. Het raceplan was duidelijk, hard invliegen, push de bochten uit en de eindsprint vroeg invliegen. Verder gebeuren er tijdens zulke races altijd onverwachte dingen, dus lieten we het bij onze stuur Fenna om hierop te reageren. Startende in het Heren gevorderde dubbelviermet veld wisten we dat we een van de grote kanshebbers waren voor de winst. De grootste concurrent (Proteus) startte twee boten voor ons weg met daartussen een Gyas bootje.

Na een iets verlaatte start, niks ongewoons voor de novembervieren, waren we onderweg. Zoals afgesproken, startte we zeker niet laf en liepen we dan ook al snel in op onze voorganger, zo snel zelfs dat we na de Rozenoord er al vrij snel naast lagen. Maar wanneer je naast een ploeg ligt moet je er ook snel overheen, anders heb je onder andere geen vrije keuze om je baan te kiezen. Maar wat daarvoor al wel te voelen was kwam nu duidelijk naar voren, we waren flink aan het reupen en hadden eigenlijk een beetje allemaal onze eigen skiffhaal te pakken. Het voelde net alsof we allemaal net zo hard aan de relatie ketting zaten als Brent. Hoewel het dus niet zo soepeltjes ging kwamen we er wel langs en was de intentie om de boot hard te laten gaan duidelijk nog aanwezig. Hoewel de eindsprint wel flink te lang duurde kwamen we dan uiteindelijk over de finish.

In het uitroeien waren we duidelijk niet heel tevreden over het roeien zelf, maar toen we van Tom hoorde dat we de een na snelste dubbelvier-met waren klaarde de sfeer snel op. Alleen achter de Jan van der Bij taxi (in het eliteveld), helaas wel een flink gat. Met een blik rijker kwamen we in de nabespreking tot de conclusie dat we nu wegkwamen met matige techniek, maar dat er nog veel meer snelheid te vinden zou zijn door het goed samen te houden.