De vraag of ik mij kan voorstellen aan jullie, de leden en oud-leden van Okeanos doet mij even in een existentiële crisis belanden. Maar wie ben ik dan? Grappig, want de andere momenten dat ik mij dat afvraag zijn vaak als ik even niet meer weet wat er van mij overblijft als ik het roei-deel uit mijn leven weg gum. Ik ben dus roeien. Oh nee. Ik hou gewoon heel erg van roeien, coachen, en
anderen helpen.

De boot zo hard mogelijk van A naar B, de roeier in sync met de beweging van de boot, ik hou ervan. Maar wat komt daar allemaal bij kijken? De fysieke, biomechanische, technische, tactische, de ploeg-dynamische en mentale componenten; de roeier en coach als hele mens. De ander echt zien. Deze facetten drijven mij. 

Mijn coach-pad ontstond bij het instructie geven aan de jongere jeugd, toen ik zelf nog jeugd (U14) roeide. Ook tijdens mijn actieve wedstrijdroeiperiode gaf ik les en coachte ik naast studie en werk. Het tekende mijn aanpak. Van alles tegelijk en daardoor veel dingen niet 100%. Toen ik in najaar 1996 gevraagd werd door mijn toenmalige vriend, die net Olympisch goud had gewonnen, of ik hem in de skiff wilde coachen, vond ik het een slim plan om dan maar de coach cursus B (de huidige RC4) te gaan doen. Vlak na mijn eerste praktijk dag werd ik gebeld door Jan Klerks. Zijn assistent ging stoppen en hij zocht iemand die het al kon, niet iemand die hij het moest leren. Ik besloot ervoor te gaan en deze keer te kiezen. Niet alles een beetje maar helemaal. Ik liet mijn 2e studie (na een gestaakte geneeskunde studie) schieten. Daar heb ik later nog wel mijn hoofd over gebroken, maar ik had besloten één ding heel goed te doen. Dat ik bij de KNRB was begonnen hield ik geheim tot ik mijn diploma kreeg voor de CCB, met de aanbeveling er iets mee te gaan doen. Het werden 16 jaar in dienst van de KNRB; in 2000 werd ik bondscoach.

Leven uit de koffer, heel veel hoogtepunten en ook hele taaie momenten. Een LM4- die net was samengesteld die zilver won op het WK in 2003, maar het jaar erna op 5-honderdste brons miste op de OS in Athene vat het mooi samen. Tijdens mijn werk voor de bond had ik al een soft spot voor ruw roei-talent spotten en ‘fast-tracken’ (soms noodgedwongen als je een groep kreeg waarvan er na de OS nog maar 2 over waren), jonge coaches kansen geven, helpen en uitdagen, coach-cursus geven en fysiologie.

Toen ik in 2015 voor mijzelf begon als coach, kwamen die dingen goed van pas. Ik ging bij Laga aan de slag (daar kwam later Vidar bij) waar mijn voorganger het mannen roeien een beetje uit een dal had getrokken, maar waar nog veel te doen was. Aanvankelijk was daar de opdracht meer ‘bonds-seats’ (U23 en NRT) te realiseren, maar dat werd na verloop van tijd een proces-gebonden opdracht. In 7,5 jaar Laga zijn het op het hoogtepunt heel even acht bonds-seats geweest (7 vrouwen en 1 man; de mannen waren inmiddels gesplitst van de vrouwen omdat de aantallen te groot waren geworden voor 1 profcoach, maar deze man had ik nog wel gecoacht). Er werd geblikt in de klassementen, bij de NKIR werd er vaak gewonnen door de eerstejaars, het vrouwen roeien stond stevig op de kaart. Ik zag naast veel roeiers-potentieel ook stuurtjes en coaches met talent. Hoe leuk om iemand de vraag te stellen ‘maar wat zou je zelf nou willen bereiken als coach?’. Daar was dan niet over nagedacht; Isabelle werd bondscoach en coacht nu voor de USA. Veel oud-roeiers en een aantal coaches met wie ik gewerkt heb, zijn zelf betaald coach geworden. Bij een vereniging of bij het nationaal team. Ik vind dat echt heel erg tof! 

Het afronden van mijn opdracht bij Laga was een heel natuurlijk moment. Het laatste jaar deed ik daar nog alleen de internationals; ik ging ze loslaten en tegelijkertijd ging de gezondheid van mijn moeder hard achteruit. Ik ging naast mijn werk bij Vidar en opdrachten in het bedrijfsleven (als coach, mediator, prestatiecoach en interventie coach) bijna elke dag mantelzorgen. Bijkomend van die periode, na het overlijden van mijn moeder (op eerste Kerstdag; ze had het nooit een leuk feest gevonden; goed moment om je punt dan te maken) diende de kans zich aan om bij Okeanos aan de slag te gaan. De vragen die mij dreven: pas ik bij Okeanos en passen zij bij mij? Kan ik helpen verschil maken? Voel ik mij uitgedaagd en hopelijk straks gedragen zoals ik hoop de anderen te dragen? Dat gaat dus over verbinding en ambitie. Hoe mooi; ik las het terug in de visie stukken van Okeanos die ik te lezen kreeg. Na het tekenen. 

In de heel korte tijd dat ik nu ‘aan boord’ ben, ben ik onder de indruk geraakt van de enorme commitment van roeiers en coaches. Over lange tijd en met een veeleisende studie en/of baan ernaast. Hoe ongelooflijk waardevol en onderscheidend dat is, weten jullie misschien niet eens. Tegelijkertijd fascineert het mij dat de uitmuntende prestaties van NRT leden van nu en vroeger bijna niet ‘over de drempel’ komen. Als er roeiers ‘van mij’ een master gaan doen in Amsterdam en advies vragen waar te roeien, komt Okeanos (nog) niet in ze op. Het wordt tijd dat de wortels (de oud internationals en oud-leden) weer water krijgen en dat de trots die er intern absoluut is ook helpt in de uitstraling en ambitie naar buiten toe. Ik hoop jullie daar mee te helpen. Het beste uit jezelf en elkaar te halen.

Rest de vraag wie ik dan ben als ik niet met roeien bezig ben. Ik denk dezelfde. Ik probeer de ander echt te zien, ik hou van buiten, bewegen, muziek, lezen en schrijven en van mijn hond Luna (die jullie zeker gaan ontmoeten; en ik moest dit schrijven van mijn hoofdcoaches van Vidar lol) en mijn kat Levi (want die kan ik dan niet weglaten, toch?). En van ‘appen met mijn hoofdcoaches, vet gezellig’ moest ik ook schrijven. Het is nog waar ook.